පොදු පුරුෂයාට හොඳයි.. අනිත් අයට නරකයි..

කාටවත් නොපෙනෙන ලංකාවෙ ප්‍රේක්ෂකයාගෙ නැත්නම් රසිකයාගෙ ඉරණම තීන්දු කරන කලාත්මක නොවන සාධක කිහිපයක් ගැන සරළ සටහනක් මේ.

එකක් තමා සිංහල බෞද්ධ නාමධාරී විචාරය, අනෙක සංස්කෘතික හා ආගමික විචාරය, අනෙක සන්නද්ධ හමුදා සහ දේශපාලනය

මේව ඇත්තටම අර්ථයෙන් ගත්තොත් විචාර නෙවෙයි. නමුත් දැනට එහෙම හඳුන්වමු‍.

අක්ෂරය සිනමා කෘතියෙන් පටන් ගත්තොත් 2006 දි , දි අයිලන්ඩ් පුවත්පතේ ගිය අවිචාරවත් විචාර සටහනක් නිසා අක්ෂරය ගැන අතාර්කික කරුණු කිහිපයක් සමාජයට එකතු වුණා. එතනින් පටන් ගත්තු ගමන ඉතා කෙටියෙන් කිවුවොත් මහේස්ත්‍රාත්වරියක් දූෂණය වීම අධිකරණයට අපහාසයක් ය, ළමයෙකු අපචාරයට යොදවා ගෙන ඇතිය ආදී විවිධ චෝදනා ඔස්සේ අක්ෂ‍රය ගිනි ගත්තා. නමුත් කාටවත් හිතුණේ නැහැ ඒ දූෂණයට ලක් වුණේ ගැහැණියක් මිසක් තනතුරක් නෙවේය කියලා.. ඒ වගේම ලංකා නීති පද්ධතියේ අදටත් නැති, "අසභ්‍ය" යන්න අර්ථ දක්වා ගැනීමට එම සිනමා කෘතියෙන් ලැබිය හැකිව තිබූ මහඟු පිටිවහල මග හරවමින් එය නැරඹීමට ප්‍රේක්ෂකයාට තිබූ අයිතියට විලංගු දැම්මා.

අක්ෂරය, සුළඟ එනු පිණිස, ඩාවින්චි කෝඩ් වැනි කෘති නැරඹීමට ප්‍රේක්ෂකයා කියන කෙනාට/සමාජයට තිබූ අයිතිය නිර්දය ලෙස වළලා දැම්මා. රූපවාහිනියෙන් චිත්‍රපටි බලන කොට කොටු රෙද්දක් දැම්මා (ඒත් ප්‍රේක්ෂකයා නෙවෙයි කට හෙල්ලුවේ)..

ඩාවින්චි කෝඩ් තහනම් කළේ ඇයි ? ලංකාවේ කතෝලික පල්ලියේ ඉල්ලීමට ඒක තහනම් කළාය කියල තමයි ප්‍රචාරය වුණේ. ඒ වුණාට ලෝකයේ ප්‍රබල කතෝලික රාජ්‍යවල එය ප්‍රදර්ශනය වුණා නම් මේ චුල රාජ්‍යයේ විතරක් වෙනම අපහාසයක් ඇයි ? මේ ගැන අර්නස්ට් පෝරුතොට පියතුමා කිවුවෙ මෙහෙමයි..

"මා දන්නා තරමට පාප්වහන්සේලා හා රාජගුරු ප්‍රසාදීන් වහන්සේලාගේ කාර්ය භාරය චිත්‍රපට නරඹා අනුමත කිරීම හෝ තහනම් කිරීම නොවේ. ඒ අයගේ කාර්ය ක්‍රිස්තු චරිතය දේව ප්‍රේමය ගැන දේශන කිරීම හා ඒ අනුව තමනුත් ජීවත් වී අනිත් අයට ජීවත්වීමට කියාදීම ය"

සුළඟ එනු පිණිස චිත්‍රපටයට මා පෞද්ගලිකව අකමැති වන හේතු තිබුණත් එය නැරඹීම මෙරට ප්‍රේක්ෂකයින්ගෙන් ඉවත් කරලීමට එකඟ විය නොහැකිය. මෙය කාලයක් දේශයක් ද්වීපයක් නැති 'අවකාශයකට අදාල කෘතියක් ලෙස කියවන්නන් 'ඉතා හොඳ' ලෙස දකින අතර 'අපේ' රටේ 'අපේ' ගමක 'අපේ 'රණ විරුවන් ගැන කියවෙන කතාවක් ලෙස කියවන්නන් ට 'ඉතා නරක' බලපෑමක් ඇති කර තිබිණි. එහෙත් මේ දෙපිරිසම එක්වී සාමාන්‍ය පොදු ප්‍රේක්ෂකයාට සියඇසින් එය බලන්නට තිබූ අවස්ථාව උදුරා දමන්නට කටයුතු කර තිබුණා.

පුරහඳ කළුවර රූ ගත කරන්න අවශ්‍ය හමුදා ඇදුම් ඉල්ලා ගන්නට ගිය විට පිටපත බැලූ නිලධාරීන් හමුදා රංගයන්ට අදාල කොටස් සංශෝධනය කරන ලෙස දැන්වූ බව ප්‍රසන්න විතානගේ සිනමා නිර්මාණකරුවා කියා තිබුණා.

දැන් ඇතැම් අය දන්නා පරිදි මේ දිනවල තිරගත වන ආකාස කුසුම් සිනමා කෘතියේ මුල් ජවනිකා කිහිපයක් අපේ රටේ දර්ශනය කරවන්නේ නෑ. ඒ ටික නරඹන්න පුළුවන් විදෙස්වල ඉන්න අයට විතරයි. හේතුව ආරංචි වන අන්දමට ඒ කොටස්වලින් අපේ සිනමා නිළියන්ට අපහාසයක් වෙනවාලු. ඒ නිසා ආරම්භක දර්ශන ඉවත් කර මෙරට ප්‍රදර්ශනයට අවසර ලැබිලා.. අ‍නේ අපි නොදන්න ගෞරවේ කියලා මට කියන්න හිතෙනවා.

සිනමා කෘතියක එන රංගනයක් කප්පාදු කරන්නට තරම් ගෞරවයක් පතන මේ පුද්ගලයින් දේවාලවල පූජාසනවල වැඩ ඉන්න අය කියලා හිතාගෙන ඉන්නවද දන්නෙ නැහැ. පොළ වේ පය ගහල ඉන්න දන්නේ නැති මිනිසුන් (පාලකයින්, ශිල්පීන්) ඉන්න රටක ඔන්න ප්‍රේක්ෂකයාට වෙන දේ..

සිනමාවට මෙහෙම වෙන අව් අස්සේ පහුගියදා පැවතුණ සාහිත්‍ය සම්මාන උළෙලවලදී සුනේත්‍රා රාජකරුණානායක ගේ පොතකට සම්මාන දෙකක් ලැබුණා. ස්වර්ණ පුස්තක සම්මානය සහ රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය. ඒ ‍පොදු පුරුෂයාට..

දැන් මේ කතාව ගත්තහම ඉහත කියපු සදාචාරවාදීන්ගේ ගෞරවයට ආත්මා භිමානයට රිදෙන පහරවල් මෙහිදී වදිනවා. මතුපිටින් ගත්තහම එකම පුරුෂයෙක් සමග බැ‍ෙඳෙන අම්මා සහ දුව ගැන යන කතාවක්.. යටි පෙළ කියෙව්වාම යුද්ධයේ නිරර්ථක බව විදහා පෙන්වමින් සාම මාවතක ගෞරවනීය බව සාකච්ඡා කරන කතාවක්..

තව නොයෙකුත් කියවීම් මේ හරහා කරන්න පුළුවන්..

දැන් මේ කරුණුම දෘශ්‍ය ලෙස සාකච්ඡා කෙරෙන සිනමා කෘති කැපිල්ලට හසුවෙනවා..ඒ රටේ ඒ පාලකයින්ගේ ඒ අමාත්‍යාංශයේ ඒ ඇමතිතුමා අතින්ම මේ පොතට දහසින් බැඳි ප්‍රසාද පියලි ලැබෙනවා..

මේ පරස්පරය අප කියවා ගන්නේ කොහොමද ?

ඇමතිතුමා පොත කියවලා නෑ... කොහොමත් ඔය කට්ටිය පොතක් පතක් හරියට කියවන්නේ නැහැනේ...

මම එහෙම හිත හදාගන්නවා..

ඒත් සාහිත්‍ය, සිනමාව කලාවන් හැම එහෙකටම එකම හැන්දෙන් බෙදන විචාර දෘෂ්ටියෙන් පිරිපුන් පාලකයින්, තීරකයින් අදාල තැන්වලට පත්වෙනකන් ප්‍රේක්ෂකයාගේ අයිතිය ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙ 14 වගන්තියට විතරක් සීමා වුණ එකක් විතරක් නේද කියල ප්‍රේක්ෂකයෙක් විදිහට මට හිතෙන වාර අනන්තයි.

මේ ඔක්කොමත් සිද්ධ වෙද්දි නිහඬව ඉන්න ප්‍රේක්ෂකයා අර තමන් නිතර බලන හෝ බැලෙන රූපවාහිනියේ කොටු රෙද්ද ඉස්සරහා වත් ක්‍රියාකාරී වෙන්නේ නැහැ.

ගොලු හදවතේ සුගත් ට අරක්කු බොන්න මේ ආණ්ඩුවෙන් තහනම් කරලා.. අනේ සංසාරෙ කිවුවලු.. සිගරැට් හා මත්පැන්වලින් වැඩිම ආදායමකට හැම අයවැයෙන්ම ඉලක්ක තියන ආණ්ඩුව හෙළ උරුමය සනසවන්න ගෙනාපු දුම්කොළ හා මත්පැන් ආඥා පනතෙ එහෙම දෙයක් කරන්න කියල නැහැ.. ඒ කාලෙ සිනමා කෘති හැදුවෙ දුම්කොළ සංස්ථාවෙන් හරි ඩිස්ටිලරීස්ලගෙන් හරි සල්ලි අරන් නෙවිනෙ.. දශක ගණනාවක් මේ සමාජය ඒ සිනමා කෘති එක්ක හැදුණ වැඩුණ..ඒත් ඒව නිසා බීමට ඇබ්බැහි වුණ පිරිස වැඩි වුණාය කියල කවුද සමීක්ෂණ කරල තියෙන්නෙ..එහෙම හැදුණ සීයලගෙ තාත්තලගෙ මුණුපුරාල පුතාල දැන් ඒව බලල බීම පටන් ගනියි කියල හිතන පාලකයින්ට වඩා අර අසඩක් හොඳයි.

අනෙක් එක ඒ පනතෙ තියෙන්නෙ වෙළඳ දැන්වීම් ගැන විතරයි. ඉතින් මොන එහෙකටද මේ සිනමා කෘති පෙන්වද්දි රූපවාහිනී ආයතන කොටු දාන්නෙ.. ප්‍රතිපත්තියක් නැති රූපවාහිනී ආයතනත් මේ රටේ ප්‍රේක්ෂකයින්ට ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් උරුම කරල දීල තියෙන අයිතීන් උල්ලංඝනය කරනවා.. මහ දවාලෙ..අමු ප්‍රසිද්ධියේ..

සිනමා කරුවන්ගෙ අයිතීන් ගැන විකල්ප මාධ්‍යයකින් හරි රාජ්‍ය නොවන සංවිධානෙකින් හරි පිට රටකින් හරි කතා කරනවා. ඒත් ‍මේ රටේ ප්‍රේක්ෂකයෝ ගැන කතා කරන්න කිසිම ‍කෙනෙක් නැහැ.

පාලනය විසින් රටේ ඉන්න වැඩිහිටියන් ළමයි බවට පත් කරල. ළමයින්ට සුදුසු ඒව විතරයි නරඹන්න පුලුවන්. ඒව සුදුසුද කියල තීරණය කරන්න තරම් හැකියාවක් වැඩිහිටියන්ට නැහැයි කියල තීරණය කරන පාලනය විසින් ඒ කාර්යය සන්නද්ධ හමුදාවලට, දේශපාලකයින්ට, ආගමික නායකයින්ට, සංස්කෘතික උරුමක්කාරයින්ට, නීති යේ අන්ධ කාන්තාවට පවරල දීල. කලාව කොහොමද මේ අයගෙ/මේවයෙ තීරණයක් වෙන්නෙ.. කලාව මේ හැම ආයතනයකින්ම නිදහස් වෙන්න ඕනෙ.

සිනමා භාෂාව වැඩි වැ ඩියෙන් හදාරන්න සම්පත් වැඩි කරන්න ඕනෙ. විචාර සම්ප්‍රදායන් ඉගෙනීමට හා ප්‍රායෝගිකව යෙදීමට දිරිමත් කරන්න ඕනෙ..එහෙමයි රටක කලාව ඉදිරියට යන්නෙ. විධිමත් විචාර සම්ප්‍රදායක් නැති රටක, විධිමත් ලෙස දැනුම ගලා ඒමේ ක්‍රමයක් නැති සමාජයක හැම කෙනෙක්ම හැම විෂයක් ගැනම අදහස් පළ කරන්න ගියහම වෙන වින්නැහිය අපේ රටට සිද්ධ වෙලා ගොඩක් කල්.. මේ ඒවයෙ ප්‍රතිඵල තමා. මේක හරියට සෝදා පාලුවීමක්, නාය යෑමක් වගේ..

ඩා වින්චි කෝඩ් තහනම් කරන රජය වෝටර් පෙන්වන්න විතරක් නෙවෙයි හදන්නත් අවසර දෙනව. පුදුම දෙබිඩි කමක්..

මේ සියල්ල තීරණය වෙන්නෙ කලාව ඇතුලෙදි නෙවෙයි. ඊට හාත්පසින්ම පරිබාහිර වෙනත් ස්ථානවලදි.. ඒකයි අපේ රටේ අරුමය..

‍පොත්වල තියෙන්න හොඳයි. සිනමාවට නරකයි. වේදිකා නාට්‍යයට නරකයි. මේක පුදුම තීරණයක්. මේ රටේ සාහිත්‍යයට යන්තමින් හරි තියෙන සාධාරණය සිනමාවටත් වේදිකාවටත් රූපවාහිනියටත් ලැබෙන දවසක් එන්න තව කොයි තරම් කල් යාවිද ?

ඒක ප්‍රේක්ෂකයාගෙ සිහිනයක්..

හඬන මුහුදට වැටුණ කඳුලැලි..

‍බොහෝ අය කතා ගොතනු දකිමි. මටද කතාවක් ලියන්නට සිතේ.

ඉදින්..එය "අද" ලියවෙන්නේ නම් එහි හැඳින්වීමේ පරිච්ඡේදය මෙසේ වනු ඇතැයි මට විටෙක සිතේ.

-----------------------------------------------

ඉතා කුඩා බිළිඳු අවදියේ පටන් වෙන් වන්නට සිදුවන වහළවල සෙවණ ලබා ඇති මුත් එය ජීවිතයේ නොනවතින අත්දැකීමක් වන විට කුමක් සිතේ දැයි දැන් කාගෙන්වත් ඇසිය යුතු නැත. සිහින නිවසක් වෙනුවට නිවසක් සිහිනයක් වූ ‍මොහොතක .. දැනෙන හිත් වේදනාව පොත් ගණන් කියවමින් තේරුම් ගැනීමට ඇවැසි නැත. රාත්‍රියක කුලී ගෙදරක ඇතුළතින් වැටුණු ගේට්ටු පියන්පත්වලට මෙපිටින් තනිව බලා සිටින්නට සිදුව ඇති විටක දැනෙන නොමිනිසත් කමේ හා කුහක බවේ සංවේගය අනුන්ගේ කඳුළු මතින් අවබෝධ කර ගත යුතු නැත.. ඒ අත්දැකීම් සියල්ල නොඅඩුව හුදෙකලාව විඳගැනීමේ සංයමය ඉගැන්වූ එක් පොතක් මා වෙත ඇත. ඒ ජීවිතය ගැන ලියැවෙන පොතයි.

ඒ පොතෙහි පෙඟී ගිය පිටු යළිත් "අනුල ද සිල්වා"ගේ "හඬන මුහුදෙ"හි පොඟවමින් ඔහේ වැතිරී සිටින මට ජීවිතයත් ප්‍රබන්ධයක් සේම අනුන් අතින් කඩතොලු වන, ගෙතෙන හෝ නිමවෙන්නක් නේ දෝ යි බොහෝ විට සිතේ.

පාසල් යවන වයසට පැමිණි විට "වැඩට යන අම්මා"සමග යාමට බැරි බව හඟවමින් මාගල් පැදුරක එතී දොර මුල්ලේ සැඟවී සිටි දිනයේ පටන් මේ වන විට නවාතැන් ගණනක තාවකාලික සෙවණ ලබමින් තවමත් නොනවතින ගමනක ඒ ජීවිතය ගමන් කරමින් සිටී.

ඒ සෑම තාවකාලික නවාතැනක්ම නොමැකෙන යමක් හදවතෙහි ලියා තිබේ.

කුරුඳුවත්තේ පොලිස් නිවාසයේ සිවු දෙනෙකුගේ කාමරයක හවුල් කාරියක වී රෑ තිස්සේ කාන්දු වන වතුර පයිප්පයක වතුරෙන් උදේට මුහුණ සෝදන්නට සිදු වීම එතරම් ගැටළුවක් නොවුයේ සිනාසෙන්නට හෝ කතා කරන්නට හෝ මුහුණට මුහුණ බලා ඉන්නට තවත් කිහිප දෙනෙකු එහි සිටි නිසා හෝ ඒ සියල්ලටමත් වඩා මා ශක්තිමත් වී සිටි නිසා විය යුතුය. අද වැනි දිනෙක නම් ඒ පයිප්පයට වඩා වේගයෙන් දෙනෙත් උතුරා යනු නිසැකය.

රත්මලානේ ඇනෙක්සියේදී මහා රැයක තනිව හිඳින විට සංගීත සංදර්ශයනයක රස බැලූ පිරිසක් පැමිණ එක දිගට ජනෙල් හා දොරවල්වලට පහර දී කලබල කර යන විටත් නිහඬව උපේක්ෂාවෙන් සිටින්නට පුලුවන් වූයේ වෙනත් තැවිල්ලක් සිතට ‍නොතිබූ නිසා විය හැකිය. හෝ සිතන්නට බොහෝ දේ තිබූ නිසා විය හැකිය.

මත්තේගොඩ දී ජීවිතය අධික පශ්චත්තාපයෙන් ගෙවා අන්තිමේ පිළිකාවක් සිරුර වසා ගන්නා තෙක් තැවුණු වැඩිහිටියෙකුගේ සියුම් හැඬුම්වලට රැය පුරා සවන් දෙමින් ආගන්තුකයෙකු ලෙස ගෙවුණු කාලය ද මෙතරම් සිතට වද දෙන්නක් නොවුයේ කුමක් නිසාදැයි අදටත් නොතේරේ. රාත්‍රිය සමග ගෙට ගෙවදින ගමන් වෙහෙස ට එය යටපත් වන්නට ඇත.

රාජගිරියේදී බිමට වැටෙන සියලු සටහන් පත් තෙත පොළවේ ජලය උරා ගනිද්දී, බිත්ති වැස්සට සීතල වී පෙඟී ගොස් පුල්ලි සෑදෙද්දී අසනීප වෙමින් ගෙවූ ජීවිතයට සමු දුන්නත් යළිත් එතැනට ගොස් ඒ හිමිකාරිය බලා එන්නට සිත් දුන්නේ ඒ සියල්ල පහසුවෙන් අතීතයක් බවට පත් කිරීමේ හැකියාවක් මා තුළ තිබූ නිසා විය හැකිය.

නේවාසිකාගාරවලට වැදී මාසයක නිවාඩුවකට විදුලිපත් යවා විභාගයට ලියන අතරේ ඒ විදුලි පුවත් නොලැබුණ බව දන්වා රැකියාවෙන් ඉවත් කර තිබියදීත් උපකාරයට දිව එන අය සිටි හෙයින් බොහෝ සිත් රිදී වුවද ඒ සියල්ල රැක ගත හැකිව තිබිණ.

බත්තරමුල්ලේ දී තෙමෙන වහළයෙන් කාමරයක ‍කොටසකට සීමිත වූ මගේ වටිනා වත්කම් කිහිපය රැක ගැනීමට අපහසු බව දැනෙන කාලය වන විට සිතින් ද කයින් ද බොහෝ සේ දුර්වල වී සි‍ටියෙමි.

දැන් ... කිසිවක් අතීතයට එක් කිරීමට හැකියාවක් නැත. තවත් අතීතයක් ඉතිරිව නැත. අතීතය යැයි අප සිතන කොටස ජීවිතයෙන් ගෙවී යන සමයක දළුලන අපේක්ෂා වෙනුවට ඉච්ඡා භංගත්වය හා කලකිරීම පමණක් තදින් සිතට දැනේ. විශේෂයෙන් තනිව බොහෝ දේ සිතන විට..දැනෙන විට..

ජීවිත පොතේ පරිච්ඡේද ගණනාවක වෙහෙස වචන කිහිපයකින් නිම කර දැක්විය හැකි නම්..එය මෙසේ වනු ඇත්දැයි නොදනිමි. ලිවීමෙහි මා දක්ෂ නැත. හැඟීම් ප්‍රකාශනයෙහි ලා ඊටත් දුබල ය.

------------------------------------------------------------

හද බි‍ඳෙන සරය හද රිදෙන සරය විය ‍නොයුතු හෙයින්, මෙම පිටුව හෙට හෝ අනිද්දා මකා දමන තෙක් .. මේ මොහොතේ ලියන්නට සිතෙන කතාව මෙය වනු ඇත. මෙය මොහොතක සිතිවිල්ලක් පමණක් වන හෙයින් කිසිවෙකු ඊට වගකිව යුතු නැත.

සබඳ, මේ ජීවිතය මනරම් ය

සබඳ

මේ කුලී මාලිගාවෙහි ගෙවන ජීවිතය

මනරම් ය.

අසල ගස්වල

කොළ සැලෙන නද මිස

මිනිස් කටහඬින් තොරය.

ඉඳ හිට ලැබෙන

මොබයිල් පුවත් වැකියකින්

නිසලතාවය බිඳී ගියද,

ඉන් කිසිත් වෙනසක් සිදු නොවේ..

තනිව හැඬිය හැකිය

තනිව සිනාසිය හැකිය

තනිව වැළපිය හැකිය

තර්ජනයකින්

හෝ

මර්දනයකින් තොරව

ඇති තෙක්

උපවාස කළ හැකිය

වර්ජනය කළ හැකිය

හිස් පොකැට්ටුවකට

නිරවශේෂ බැංකු පොතකට

කමිටු රැස්වීම්වලින් තොරවම

ඒ සියල්ල තීරණය කළහැකිය

සියල්ල මගේය

මා පමණය

සබඳ

මේ කුලී මාලිගාවෙහි ගෙවෙන ජීවිතය

කෙතරම් අසිරිමත් ද ?

ණය පතකින් ලැබෙන ඇමතුමක්

බිල් පතකින් ලැබෙන තරවටුවක්

හිතවතුන් සේ ගෙට එබෙන

බලව සබඳ

මේ කුලී මාලිගාවෙහි

අසිරිය ..

ආතුරවන සිත

ගතටද රෝ බෝ කරන

එහෙත්

කිසිවෙකුත් නොදකින

Sharing Pain - ting s

අවුරුදු 6 දී දකුණු කකුල පෝලියෝ වැළඳී සිහින් වීමත්, වයස අවුරුදු 18 දී ගමන් ගත් බස් රිය විදුලි රියක ගැටී එහි කණුවක් යටි බඩ පසා කරගෙන මුත්‍රා මාර්ගයෙන් එළියට ඒමත්, දකුණු කකුල 11 පොළකින් බිඳීමත්, ශ්‍රීවාස්ථියද කොඳු ඇට පෙළද තෙපොළකින් බිඳීමත්, ඉළ ඇට කිහිපයක් කැඩීමත්, ශ්‍රෝණි පෙදෙස බිඳීමත්, දෙපා සන්ධි පැනීමත් සහ තවත් තුවාල සමග වෙළන ලද මිනියක් සේ මාසයකින් පසු නිවස බලා ගොස් ජීවිතය පුරා ශල්‍ය කර්ම 35කට මුහුණ දීමත්, ගබ්සාවීම් කිහිපයක් සිදුවීමත් අවසානයේ කුණුවන්නට පටන් ගත් දකුණු කකුල දණහිස අසලින් කපා ඉවත් කරන්නටත් සිදුවීම ඉවසා සි‍ටි ගැහැණියකට කිසිසේත් ඉවසන්නට නොහැකි වේදනාවක් විය.

ඒ ...........

සිය ප්‍රේමවන්ත සැමියාට අන් ඇසුරක් ඇති බව දැනගන්නට ලැබීම යි.

වෛද්‍යවරියක වන්නට පෙරුම් පුරමින් ඉගෙනුම ලැබූ ඇය සිය වේදනාවන් යටි සිතෙහි සඟවාගෙන සිනාමුසු මුහුණින් අන්‍යයන්ට ආකර්ෂණය වූවාය. ලේ, කඳුළු, ආවේගය, කැළඹීම සහ කෝපය හැකි අයුරින් කැන්වසයක සිත්තම් කළාය.

My painting carries with it the message of pain...

Painting completed my life...

I believe that work is the best thing ..."

මෙක්සිකෝවේ සංස්කෘතියට අයත් තද පැහැ ඇඳුම්, දිගු වර්ණවත් සායවල්, අලංකාර සළුපට, විශාල වර්ණිත හැඩ පබළු මාල තරම් ඇගේ ජීවිතය වර්ණවත් වී ද ?

ඇඳ මත වැතිර කණ්ණාඩියකින් සිය මුහුණ දෙස බලමින් ඇය තමන්වම සිතුවමට නැගුවාය.

"I paint myself because I am so often alone, because I am the subject I know best."

ඇගේ දෙවන අනතුර ලෙස පසුව ඈ

සලකනු ලැබුවේ ඇයගේ ප්‍රේමයයි. මක් නිසාද යත් සිත සුව කළ නොහැකි අන්දමින් බිඳී ඔත්පල කරවන්නට ඇගේ පෙම්වත් සැමියා සමත් වූ හෙයිනි.

සැමියාගේ ජීවිතය තුළ කිමිදී ගිලී යන්නට පතා සිටි ඇයට තමන් තනිවූ බවත් තනිව පෙනී සිටින්නට සිදුවන බවත් වැටහෙන විට ඇය සිත්තරියක වී සිටියාය. ඇගේ තනිවීමේ සාහසික ප්‍රකාශනය එය විය.

සිය හැඟීම් ජීවිතය තුළ සිර කරමින් මිනිසුනට දකින්නට අවශ්‍ය වූ ගැහැණිය සමාජයට ප්‍රක්ෂේපණය කරන්නට ඇය දක්ෂ වූවාය. අන්‍යයන්ගේ දස්කම් එළි දක්වන්නට සහය වෙමින් සංචාරයේ යෙදුණ ඇය විස්මිත ගැහැණියක වූවාය.

සිනාවෙන් සපිරි රූමත් ගැහැණියගේ බැල්මක පහස ලැබ ගන්නට පිරිමි සමාජය ලොල් විය.

ඩියෙ‍ගෝ රිවේරා සමග වූ විවාහය තුළ ට්‍රොට්ස්කිගේ පෙම්වතියද, පිකාසෝගේ මිතුරියකද, ආන්ද්‍රෙ බ්‍රෙටන්ගේ බිරිඳගේ සහ සේරා ජොසෆින් බේකර්ගේ සහකාරියද වූ ඇය සිය සබඳතාවලින් පිරිමි ලෝකය කැළඹුවාය.

දැඩි කොමියුනිස්ට්වාදිනියක වෙමින් ස්ටාලින්ට අතිශයින් ප්‍රිය කළ ඇය සිය ආතතීන් හමුවේ දේශපාලනික ක්‍රියාකාරකම් අත හැරියේ නැත.

සිය දිවි නසා ගන්නට කිහිප වරක් තැත් කළ මෙම ගැහැණිය වයස අවුරුදු 47න් සතියකට පසු සදහටම සිය කැන්වසය අත හැර දැමුවාය. ඒ පෙනහළු සිරවීමකිනි. එය ස්වාභාවික මර‍ණයක් ලෙස පිළි ගැනීමට තීරණය විය.

"I hope the leaving is joyful and I hope never to return".

මග්දලේනා කාර්මන් ෆ්‍රීඩා කාලෝ කැල්ඩරන් සිය දිනපොතෙහි අවසන් වරට ලියා තැබුවාය.

" Friend, sister of the people, great daughter of Mexico; you are still alive."

ඇගේ සොහොන් ගැබෙහි ලියා තිබේ.

මගේ සඳ

You have touched my life in a way

that's

hard to express in words

(But I am still trying.......)

HaPpY Birthday My Love !

දුරින් දුරු රට ගෙවා සපැමිණ

ස‍‍ඳෙන් සඳ දුක් කටොර ඉසිලුව

වරින් වර ළං වෙවී මා-පිය විලස

බි‍‍ඳෙන් බිඳ ඇස කඳුළු පිසලුව

දිනෙන් දින සඳ සේම මෝරන

පෙමින් පෙම හැර කිසිත් නොපැතුව

දෙව් බඹුන් දුන් පඬුර නුඹමද

මගේ හද නිති තුටින් නැහැවුව

නොගැලපෙන මුත් මෙකවි පද

ලියා තැබුමට එවන් සෙනෙහස

දුලබ කවි කම් අකුරු කරගෙන

සිහි කරන්නෙමි නිබඳ මගෙ සඳ

නිදුක් සුව විඳ මෙදිවිය තුළ

වරම් ඉල්ලමි නුඹව රැක දෙන

පැතුම් සහසක් හදෙහි රඳමින

සිඹිමි නුඹ හද සිරස පිරිමැද

You bring me Frustration - හැමටම වඩා මා ගැන දුක හිතෙයි මට

ගීතයක්, ලියවිල්ලක් සහ හැඟුම් සමුදායක් විසින් මෙතෙක්‍ නොලියවුණු අන්දමේ යමක් සටහන් කරන්නට සිතේ. ගීතය තිස්ස අබේසේකරයන් විසින් වත්සලා අක්කා සිනමා පටයට ගොතන ලදුව කාලෝ විසේසිරිගේ සංගීතයට මාලනී බුලත්සිංහලයන් විසින් ගායනා කරන ලද්දකි.

පළමුව,

ගීතය මෙතැනින් අසන්න

දෙවනුව, එහි පද අතර සැඟවුණු අරුත සොයන්න.

සඳ මෝරා උඩු ගුවනට එන කලට

ඔබෙ රුව පෙනෙනවා කවුළුව තුළින් මට

ඉකි ලන හදින් තනි යහනේ ඉන්න විට

හැමටම වඩා මා ගැන දුක හිතෙයි මට

පහන් දොරින් හිරු එබිකම් කරන සඳ

මා අසලින් නුඹ නැතුවා දුකකි

සීත නිය තුඩින් මා ගත රිදෙන සද

ඔබෙ මුදු පහස මට නැතුවා දුකකි

විප්‍රලම්භ ශෘංගාරයේ ගැඹුරුම තැන් ස්පර්ශ කරමින් ගැයෙන මෙම ගීය මේ මොහොතේ වඩාත් සිත් ගත්තේ කාරණා කිහිපයක් නිසාවෙන්. මෙය ගැහැණියක විසින් තමන් වෙළා ඇති වේදනාව ගැන ආත්මානුකම්පාවක් උපදවා ගනිමින් ගැයෙන්නක්. අන් කිසිවෙකුට තේරුම් ගත නොහැකි, විශේෂයෙන් තමන් සමග බැඳුණු අනෙකාට අවබෝධ කොට ගත නොහැකි, අභ්‍යන්තරික පෙළීමක් ගැන කෙරෙන ස්වයං පාපොච්චාරණයක් බඳු යමක්...

ක‍ෑම-බීම, ඉඳුම්-හිටුම් හැරෙන්නට ජීවිතයේ අත්‍යවශ්‍ය ‍දේවල් ‍කොතෙකුත් තිබේ. ඒවා භෞතික අවශ්‍යතාම නොවේ. එහෙත් බොහෝ දෙනා වටහා නොගන්නා කාරණයද එයයි. තමන් මෙන්ම අනෙකාට ද අවශ්‍යතා ඇති බව, හැඟීම් ඇති බව නොතකන පුද්ගලයිනට ප්‍රේමය, නිදහස වැනි

බැඳීම් පක්ෂයේ ඇති අභෞතික

කාරණා ගැන වැටහීමක් නොමැත.

ප්‍රේමය නම් රාගයෙන් තොර සඳ එළිය ‍‍සේ අචින්ත්‍ය යැයි කියා ගන්නා අයට දැන් ගැටළු මතු වනු ඇත. ප්‍රේමය පූජනීය හා පිවිතුරු යමක් යැයි කීම ද ස්වාභාවික ප්‍රේමය කෙළෙසන කියමනකැයි වරෙක මට සිතේ.

ප්‍රේමයේ අරමුණ ජීවිතයේ සතුට හා සැපයයි. ඉතා කළාතුරකින් කිහිප දෙනෙකු ඊට එරෙහිව ජීවත් වන්නට ඉඩ ඇති මුත් එය අවිශ්වාස සහගත කල්පනාවකි. ප්‍රේමයෙන් ලබන සුඛය හෝ සතුට වරදක් බව මේ ලෝකයේ කුමන ආගමකවත් උගන්වා නැත. ප්‍රේමය යන වචනය සමගම රාගය, ආලය, ආශාව , රුචිය, කැමත්ත, වින්දනය, ඇලීම, කාමය ආදී එකිනෙකට වෙනස් සියුම් සංවේදනා රාශියක් ප්‍රකාශ වන බව පසුගිය බුදුසරණ කලාපයක වූ ලිපියක සඳහන් විය. ආදරය කිරීම, පේ‍්‍රම කිරීම යන හැඟීම වේගවත්ව ක්‍රියාකාරී වන කාමෝද්දීපන මානසිකත්වයක් ලෙස මෙන්ම සුඛ වේදනා මූලධර්මය මත ඇතිවන පෙළඹීමක් බව එහි සඳහන් ‍කර තිබේ. ( කියවන්න මෙතැනින් ).

ප්‍රේමය තුළ සුවය සෙවිය යුත්තේ එක් පාර්ශ්වයක් පමණ ද යනුවෙන් අසන ප්‍රශ්නයක් ලෙස මෙම ගීතය මේ මොහොතේ මට දැනෙමින් පවතී. එය අනෙකෙකුට වෙනත් අර්ථ උද්දීපනයක් ඇති කළාට කම් නැත.

ආදරය පිළිබඳ හැඟීම ආස්වාදය හා බැඳුණු ලිංගිකාසාව ඇසුරු කොට ගත්තකි

යන මතයට ප්‍රේමය නම් රාගයෙන් තොර සඳඑළිය සේ අචින්ත්‍යය යැයි කියන ඔබ ‍‍කොතෙක් දුරට එකඟ වනු ඇද්ද ?

ක්‍රිෂ්ණමූර්තිගේ මේ අදහස්

කියවා බලන මෙන් මම ඔබෙන් ඉල්ලා සිටිමි.

මෙහි මම යනු මේ බ්ලොගය ලියන පංචස්කන්ධය නොවේ.

මම යනු නියෝජනයකි.

තමන්ගේ ආසාවන් පමණක් ඉෂ්ට කරගනිමින් ඉවතට යන සියලු ප්‍රේමවන්තයින් දෙස බලා හිඳිමින් විප්‍රලම්භ ශෘංගාරය ගැන ගී ගයන පාර්ශ්වයන්ගේ නියෝජනය කි.

අපි තාමත් මුඩුක්කුවේ..

තිරෙන් එහා නොපෙනෙන පැත්තක්.. නොදකින කතාවක්.. වෙන අඩවියකින් උපුටා.. නොකියවූවන්ගේ දැනගැනීම පිණිස පළ කරමි.

Child stars of Slumdog Millionaire still live in slums

By EMILY WAX Washington Post

MUMBAI, India — This tangled neighborhood of pieced-together shacks along a railroad track seems an unlikely residence for movie stars. But here is where two of the child stars of the hit movie “Slumdog Millionaire” live, amid the rusted tin lean-tos in the shadow of this city’s high-rises for the wealthy.

The 8-year-old actors are at the center of controversy surrounding the Golden Globes-winning rags-to-riches movie. The film hit a nerve in India, launching soul-searching debates over the actors’ compensation, the movie’s portrait of the country’s vast poor and the title’s use of the word “dog,” which some slum dwellers consider so offensive that they ransacked a theater in Bihar’s state capital of Patna, where the film was being shown in India for the first time.

Emerging from her tiny, windowless shanty, the pixie-haired Rubina Ali, who plays the young romantic interest early in the film, says she loved making the movie and snapping photographs of Bollywood idols on the set. For the first time in her life, she set foot inside the city’s many five-star hotels. But her father, Rafiq Ali Kureshi, a carpenter who said he was a set builder for the film, broke his leg during filming and has been unemployed since.

Living farther along the sludge-coated tracks is Azharuddin Ismail, who played the young brother of the film’s main character. His family’s illegal shanty was recently demolished, and his father is suffering from tuberculosis. They live under a tarp. Much of his salary from the film has been spent on his father’s treatment and feeding his family, he said.

“Uncle Danny has sent us to school and is paying for that and we are happy,” said Rubina, using a term of affection to refer to Danny Boyle, the film’s British director. “But it’s still very tough for us.”

“Slumdog Millionaire” — or “Slumdog Crorepati,” as the Hindi-language version is known — received 10 Oscar nominations and became the modern-day fairy tale of the year in multiplexes across America. Amid the film’s U.S. box-office success — it had grossed almost $60 million by last weekend — comes ever-rising scrutiny within India of Boyle and the film’s distributors. They are accused of not having done enough to compensate some of the younger Indian actors and extras who worked on the film, and have been called peddlers of the country’s poverty.

Editorial writers and film critics have said that “Slumdog’s” popularity raises a larger issue: To what extent are filmmakers and artists responsible for improving the lives and fixing the societal dysfunction that made their movies possible? Or does that responsibility ultimately rest with a society or government, once its conscience has been pricked?

“We feel strongly that we want to do all we can for Rubina and Azharuddin, especially long term. And we have started the process of talking about what our responsibilities are. But at the end of the day, it is just a movie,” Boyle said in an interview. “In the end, India will have to address its own issues. They are too big to be solved by our efforts alone, although we can try.”

Despite its recent economic growth, India still has the largest number of malnourished children younger than 5 in the world — a total estimated by the United Nations at 57 million — along with some of the largest slums, especially here in the country’s entertainment and financial capital, where a vast stretch of low-lying tin roofs is the first thing visitors see from airplanes on arrival.

Boyle has put both Rubina and Azharuddin in schools — their first time to attend — and set up a trust fund that they can access once they finish their education. The film’s producers insist they have been generous, paying them more than three times the average annual salary of any adult in their neighborhood. The children’s parents dispute those figures.

This week, Britain’s Daily Telegraph quoted the parents as saying Rubina received 500 pounds, or roughly $730 at current exchange rates, for filming and Azharuddin, $2,475. The film producers have said the actors were paid more and given monthly and yearly stipends for schooling, although they did not release specific amounts. A third young actor, Ayush Mahesh Khedekar, comes from a middle-class family; his compensation has so far not been an issue.

Filmed on a modest $15 million budget, the two-hour film tells the harrowing tale of Jamal Malik, an orphan of Mumbai’s teeming slum, whose search for the girl he loves leads him to try to win India’s version of “Who Wants to Be a Millionaire,” hoping she will see him on the popular show. He answers the questions correctly but is arrested for cheating because no one believes a slum boy could have such knowledge.

The film, however, has a happy ending, with a classic Bollywood song-and-dance extravaganza.

The filmmakers, though, get a more troubled ending.

Some in the Indian media have called the movie “a poverty tour” that turns a profit by using India’s slums as its cinematic backdrop.

Playing on 350 screens across India, the film grossed $2.8 million in its opening weekend, according to Fox Star Studios — the box office gross reduced because of rampant piracy. The film has also been slammed because the main stars speak English, rare for slum dwellers who don’t have access to private schools that teach the language, a point of tension here.

Nicholas Almeida, a social activist and slum dweller, has filed a complaint in Indian court against Boyle and the Indian actors, contending that the film’s title is discriminatory and harks back to British rule, “when they called Indians ‘dogs.'"

“Slumdog” is far from the first film that has been accused of profiting from pain. The child stars of “The Kite Runner” said they were paid $1,000 to $1,500 per week, even though Screen Actors Guild members are paid $2,634 per week for principal speaking roles. Those involved in making that film point to another comparison to justify the actors’ pay rate: Average per capita income in Afghanistan is about $300 a year, according to the World Bank.

“It’s a very delicate issue. Because we know Danny Boyle means well. He was very good to the kids,” said Krishna Poojari, co-founder of Reality Tours and Travel, a company that uses part of its profits to run a school that teaches English in the Mumbai slums featured in the film. “If ‘Slumdog’ wasn’t such a big hit, what Boyle did for them would have been OK. But it’s making so much money around the world. More has to be done.”

නැගිටින්න තිරය ඉදිරියෙන් .. It's not a window on the world anymore..

තිරය ලෝකය පිළිබඳ කවුළුවක් ද ? ඇතැම් හු එසේ කියති.

එක් අතකට එය සැබෑවකි.
මක් නිසාද යත් රූපවාහිනිය අපට සැබවින්ම ළඟා විය නොහැකි ලෝකය අපේ දෙපා මුළට, දෑස් ඉදිරියට ගෙනවිත් අපට පෙන්වන නිසාය.‍

දෙවනුව එය එසේ නොවේ..
ඒ මක්නිසාද යත් රූපවාහිනී වැඩසටහන් සියල්ල ගොඩනගනු ලැබූ, සංස්කරණය කොට නිෂ්පාදන කරනු ලැබූ ඒවා වන හෙයිනි.. එය තථ්‍ය ලෝකය නොවේ.

රූපවාහිනිය තුළ දී යථාර්ථය සහ ප්‍රබන්ධය අතර බෙදුම්ඉර අවිශද වී බොඳ වී යන බව බෝඩ්‍රිලා, හාර්වි, ලී වැනි පශ්චාත්නූතනවාදී ලේඛකයින්ගේ අදහස විය. ඔවුනට අනුව එය ඡායාමාත්‍රයක් පමණක් විය. යථාව නොවන දෙය යථාවටත් වඩා යථාරූපී වීම එහිදී සිදුවේ.

<(O ඇස - - - - - - - - - - - - -තිරය |
අපි රූපවාහිණිය නරඹන්නේ යම් දුරකින් ඇස පිහිටුවමිනි. ඒ අප නරඹන්නේ තිරයක් වන ‍හෙයිනි. නිවැරදි දර්ශනයටත් සෞඛ්‍යයටත් සුදුසු වන පරිදි එම දුර තීරණය වී තිබේ.

මේ වන විට රූපවාහිනී තිරය සහ පරිගණක තිරය විසින් එම දුර අඩු කරගෙන යමින් තිබේ.

අප අපේ එදිනෙදා ජීවිතයේ සියලු ආවේගයන් තිරයක් හරහා මුදා හැරීමට පටන් ගත් මොහොතේ සිට තිරය සහ අප අතර දුර ළං වන්නට පටන් ගෙන තිබේ. කෙතරම් ළං වී ද යත් දැන් ඇස සහ තිරය කියා දෙකක් නොමැත.

දැන් ඇස = තිරය වී තිබේ.

ඇස සහ තිරය සමපාත වී අපි තිරය නමැති ඇසින් ලෝකය බැලීමට පටන් ගෙන තිබේ.

පෝයට අපේ ගෙදර අත්තම්මලා, නැන්දලා, ලොකු අම්මලා ගෙදර සිට දඹදිව වැඳ සිල් සමාදන් වෙති.
‍
අනෙක් ඇත්තෝ දේශීය නාලිකාවේ දිය ඇලි, පරිසර චාරිකාවල සිට ඩිස්කවරි දක්වා ලෝකයේ සියලු වන ගහණ, සොබා සුන්දරත්වය ගෙදර පුටුවක් උඩ වාඩි වී සිට දැක බලා සිත් සනහා දැනුමැත්තෝ බවට පත්වෙති.

සියලු දුක්- සුසුම්,කඳුළු, පීඩා තිරයක් ඉදිරියේ සිට විසුරුවා හරිමින් ආවේගයන් සමනය කර ගනිති.

දරුවෝ පරිගණක තිරයක් ඉදිරිපිට සිට මඳ සිනා නගන්නේද , වැඩිහිටියෝ රූපවාහිණී තිරයක් ඉදිරිපිට සිට කඳුළු සලන්නේත් වෙනසක් නැතිවය.
දැන් ඇස සහ තිරය අතර පරතරය අහෝසි වී ගොස් ඇත. ඇස අධිනිශ්චය වී තිබේ. දැන් මේ ඇසෙන් අප දකින්නේ සැබෑ ලෝකය ද ?
දඹදිව ගොස් බෝධිය වඳින විට දැනෙන බෝ සෙවනේ සිහිල, පරිසරයේ වෙනස, හදවතේ බැතිබර බව තිරය ඉදිරියේදී අපිට දැනිය හැකි ද ?
දිය ඇල්ලක්, වන ගහණයක් නියමාකාරයෙන් නරඹන්නට නම් ඒවා එම ස්ථානයේම තබා නැරඹිය යුතුය. හතරැස් රාමුවකට ගලවා ගෙනා කොටසක් ලෙස, එකම කෝණයකින් චිත්‍රයක් නරඹන්නා සේ ලෝකය නැරඹිය හැකි ද ?
ඇස කාචයක් හෝ තිරයක් බවට පත් වූ විට පංචේන්ද්‍රියයන්ටම දැනෙන අත්දැකීමක් එළෙසින්ම දැනෙන සේ ඇසට මාරුකළ හැකි ද ?
අපේ නොවන ඇසකින් ලෝකය දකින අපට ඒ තුළ සැබෑ ලෝකයේ කාල අවකාශයන් කෙටි වී ඇති අන්දම නොපෙනේ.
ඇලක්, ගඟක්, පොකුණක් නැරඹීම එය අයත් පරිසරයේම තබා කළ යුත්තකි. එය නැරඹීමට නම් අදාල පරිසරය අවශ්‍ය ය. නැතහොත් එය තව දුරටත් නැරඹිය යුතු දෙයක් නොවනු ඇත. එහෙත් මේ සියුම් යථාර්ථය වටහා නොගන්නා අපි, ලෝකය අනුන්ගේ කාචයක් තුළින් නරඹමින් තෘප්තිමත් වීමට වෙර දරමින් සිටිමු. එහෙත් එය කෙතරම් දුරට පරිපූර්ණ දැයි යන්න පිළිබඳ වැටහීමක් නොමැත.


තිරයක් ඉදිරිපිටට වී සියල්ල දකින්නට පුරුදු වී සිටි කෙනෙකු තිරය ඉදිරිපසින් ගලවාගෙන නාට්‍යයක් බැලීමට ගිය දවසේ , තිරයකින් චිත්‍රපටි නැරඹීමට පුරුදු වී සිටි කෙනෙකු අතින් අල්ලාගෙන සිනමාශාලාවකට ගිය දවසේ ජීවිතයේ වෙනසක් සිදු නොවූ‍යේ දැයි අසා බලන්න. නැරඹීඹත් විඳීමත් දෙකකි. තිරයේ ඇසින් මේ දෙකින් එකක්වත් යථාරූපී ලෙස සිදු කළ නොහැකි යැයි මට සිතේ.

(බ්ලොග් ලිවිල්ලක් නිසා පෙබරවාරි 04 වැනිදාවක නිදහස අහිමි කර ගත් අයෙකු මතක් කරමින් ලියමි :p )

--

මල් වලප

.

.





අපේක්‍ෂා සපිරි හද කුසුමක්ව පෙති විහිද
නටු මතින් හිස න ගා සිනාසෙන්නට තනන
ඇසිල්ලේ ප්‍රභාතේ පෙති එකින් එක සිඳින
තෙතමනය නොරැඳුනිද ඔය ඇඟිලි තුඩු අගට

වැසි වසින තෙක් බලා නව ළදලු හිස මතට
පළඳන්න දුක් විඳින තුරු අගිස් නොපෙනේද
අනුන් සිත සදනු වස් ඒ පැතුම් සිඳ දමන
උයන් පල්ලෙකු විනිද නුඹ තවත් මා අසල

නොදන්නා බඳුනකට‍ නෙළන්නට පෙර අතුව
මේ බිමේ දැවි දැවී මියෙන්නට පෙර අතුව
සිඳිනු මැන. සුවඳ දුන් මේ සිහින් නටු අගම
ජීවිතේ පැතුම් මල් පෙති එකින් එක ඉතින

...