Sunday, March 14, 2010

?

හදෙහි සිරව හුන් දිගු හැඬුමක් සේ
අහස කඩා වැටුණා
වසන් කරන දුක නිරුවත් කරගෙන
සුළඟින් හීගඩු සළු ඇඳුණා

එදා ළඟින් සිටි දොඩමළු පෙම්හිත්
මුනිවතටම අද පෙම් බැඳලා
දිස්වෙන තිරයට අදෘශ්‍යමාන වී
අකුරු පුවරුවෙන් සෙනෙහස මැකිලා

අකලට මිය යන නුහුරු හීනයක
සුදුමැළිවුණු පැතුමන් අහුලා
හෙට දිනයට යළි පහන් පුදන්නද
පේවී පඬුරක් ගැට ගහලා

2 comments:

Amila Chathuranga said...

honda kaviyak....

Anandawardhana said...

powerful stuff. very well written :)